Het werkt weer

Donderdag jongsleden was er wel een lievelingstekst om te plaatsen. Maar helaas wierp YouTube roet in het eten.Ik weet niet waar het door kwam, of er meer mensen er last van hadden of dat het kwam door de laatste Vista update. Maar er verscheen geen beeld en geen geluid op onze computer als we ingelogd waren op YouTube. Er moest, volgens de info die we te zien kregen, iets mis met de benodigde plugin of deze stond uitgeschakeld. Wat ik ook deed, niets hielp. Tot vanmiddag, ineens weer een teken van leven. Dus nu maar Marillion met * Kayleigh, in een live uitvoering uit 1985. Dit nummer stond op hun album met de mooie titel: Misplaced Childhood.

Do you remember chalk hearts melting on a playground wall
Do you remember dawn escapes from moon washed college hall
s Do you remember the cherry blossom in the market square
Do you remember I thought it was confetti in our hair
By the way didn’t I break your heart?
Please excuse me, I never meant to break your heart
So sorry, I never meant to break your heart
But you broke mine

Kayleigh is it too late to say I’m sorry?
And Kayleigh could we get it together again?
I just can’t go on pretending that it came to a natural end
Kayleigh, oh I never thought I’d miss you
And Kayleigh I thought that we’d always be friends
We said our love would last forever
So how did it come to this bitter end?

Do you remember barefoot on the lawn with shooting stars
Do you remember loving on the floor in Belsize Park
Do you remember dancing in stilettos in the snow
Do you remember you never understood I had to go
By the way, didn’t I break your heart
Please excuse me, I never meant to break your heart
So sorry, I never meant to break your heart
But you broke mine

Kayleigh I just wanna say I’m sorry
But Kayleigh I’m too scared to pick up the phone
To hear you’ve found another lover to patch up our broken home
Kayleigh I’m still trying to write that love song
Kayleigh it’s more important to me now you’re gone
Maybe it will prove that we were right
Or ever prove that I was wrong

De Afbeelding is in 1899 gemaakt door TC Gotch en het heet: A Pegeant of Childhood. *Caleigh en z,n betekenis.

Advertentie

Read Full Post »

Proberen te overleven in een rolstoel

De dood komt heel vaak onverwachts. Je kunt als scholier met een klasgenoot je allerlaatste ruzie krijgen om een pen. Of je kunt samen met je vriendin iets te veel feestdrugs ineens gebruiken. En overleven doe je dat dus niet meer. Door zo,n ruzie om een pen om het leven komen en door iets te veel feestdrugs te consumeren in èèn keer je leven te be-eindigen vinden we naast het treurige toch vooral eigen schuld. Had je maar niet moeten vechten of had je maar niet iets teveel van iets slechts moeten inslikken. Als je als gehandikapte rolstoel gebruiker midden op de straat ondersteboven wordt gereden door het voorbij rijdende autoverkeer kun je dat ook af doen door te zeggen dat het je eigen schuld is. Toch heb ik hier bij een ander gevoel. Want je zult maar gehandikapt zijn en afhankelijk van een rolstoel. Bovendien dan ook nog eens dakloos. Je probeert dagelijks wat geld bij elkaar te krijgen op de middenstreep van de rijbaan op de 125th street in Harlem-New York en je wordt dood gereden door toedoen van twee auto,s waarvan er èèntje door rijdt. Is het dan toch je eigen schuld?

Het schilderij is gemaakt in 1568 door Pieter Breughel, de oudste. Het heet: De bedelaars.

Read Full Post »