Lang niet iedere zomer herinnerd mij aan een zonovergoten wereld. Niet iedere zomer was alleen maar een herinnering aan strakblauwe luchten. M,n kinderjaren bijvoorbeeld bevatte voornamelijk andersoortige herinneringen dan alleen maar de zon. De zon scheen slecht een fragment van die paar maandjes rondom dat twee-vierde gedeelte van het jaar. Zo herinner ik mij een vakantie aan zee. Een vakantie zonder vader omdat die niet bij ons woonde. Mijn moeder had om mijn tweelingzus en mij te plezieren een bunker gehuurd bij de Lakens in een gedeelte van de Waterleidingsduinen bij Bloemendaal. Tevens had ze nog een veel ouder buurmeisje die schuin tegenover ons in de straat woonde meegenomen. Ik vermoed ter ontlasting voor haarzelf, opdat zij ook eens in zee kon zwemmen zonder op ons twee kindertjes te moeten passen. Braaf stil zitten konden m,n zus en ik gewoonweg niet, dat wist mijn moeder maar donders goed. In m,n herinnering aan die vakantie zie ik niet èèn keer de zon. Het zou er zeker wel geweest zijn. Net zo als die wind vanaf het land de zee op. Die wind herinner ik mij wel omdat m,n moeder bij èèn van haar vele zwemtochtjes in de Noordzee in aanvaring kwam met een kwal. Die kwal zorgde er voor dat haar lijf daar heftig allergisch op reageerde en haar op koorts en kotsen trakteerde. De wind herinner ik me ook van het geluid van wapperende handdoeken die op het dak van onze bunker te drogen hingen. Het dak waar je als je er op stond de zee heel goed kon zien. En herinner ik mij de hele lange en uiterst smalle tunnel waar je al lopend het strand kon bereiken. En herinner ik mij de wilde aardbeien die welig groeiden in die Waterleidingsduinen, aardbeien waarbij je absoluut geen suiker nodig had.
En zo herinner ik mij de vakantieschool die op het braak liggende stuk land dat tussen de Amsterdamse kerk “de Kolenkit” en de Westhavens in lag. Waar m,n zus en ik iedere dag naar toe moesten. Zeer tegen onze zin in, omdat wij tijdens die vakantiedagen onze handen nog steeds niet vrij hadden en ons belemmerde om zelf op avontuur uit te gaan. Die grote witte tent die voornamelijk bedoeld was om ons arme Amsterdamse kindertjes tijdens de regenbuien droog te houden was, tesamen met dat klassiekale gedoe met sporten en zo, was niet ons idee om spannende avonturen beleven. Dat deden wij liever zelf wel met z,n tweetjes. Want al lopend door dat grote Amsterdam bracht ons soms in verre oorden.
Ik moest hier aan denken, vanochtend, toen een bijna onweer lucht mij bijna belette om even naar mijn geliefde Oostvaardersplassen te gaan.
Ik herinner me zomers vol met zon, en vol met regen.
Het mooie vind ik dat ik tegenwoordig als vader m’n kinderen jeugdherinneringen mag geven. Zoals ze midden in de nacht wakker maken en ze door de sterrenkijker in de tuin naar de volle maan laten kijken. Daar stonden ze dan in badjas en met hun pantoffeltjes. Errug schattig. Ze mochten het ook niet tegen mama vertellen wat het allemaal nog spannender maakte.
Zoveel echte zomers kan ik me ook niet herinneren.
Als jeugdherinneringen “jouw” Oostvaardersplassen overspoelen, dan zijn het zeer zeker vervelende herinneringen. Maar gelukkig zijn die plassen heden en de herinneringen verleden.
Gr. Henk
Ik ken ook nog wel zomers met weinig zon. aar deze foto , wow!! wat een mooie lucht zeg
@Redstar: Zo zijn ze natuurlijk ook in werkelijkheid.
@Terrence: Ook mijn kinderen waren altijd te porren voor het avontuur. Maar wat ze tegen hun moeder vertelden moesten ze zelf maar weten. Ook kinderen hebben het recht op het vrije woord.
@Me: Het schijnt dat wat we verwachten van de zomer slechts een geindoctrineerd beeld is.
@Mannie: Gelukkig maar, anders sta je zo alleen in die gedachte. Dank voor het compliment.
Alles wat maar indruk maakt wordt een herinnering.
En het weer, dat heeft er soms mee te maken.
Het is net als een film, in het echt is het toch weer anders.
@Henk: Mijn jeugd her-inneringen zijn opgebouwd uit prettige en minder prettige. Net zo als bij ieder ander dat het geval is. Mijn jeugdherinneringen zijn niet in staat om mijn beleven van “hier en nu” aangenamer of minder aangenaam te maken. Zodra terug kijken pijnlijk is moet je er wat aan doen en dat heb ik jaren terug al gedaan.
Bij mijn tocht naar de Oostvaardersplassen was het het weer dat me aan het denken zette over het berip Zomer.
@Renesmurf: Het zijn juist heel vaak dingen die, op het moment dat ze gebeurden, niet eens zo bijster veel indruk maakten op een persoon dat een her-innering vormt. Want een her-innering is zo iets als terug gaan naar dat wat zo heerlijk diep in je geheugen zit.
Leuke herinneringen. Een beetje mijmeren over verloren jeugd en kinderjaren… Wat een bijna onweer lucht al niet bij je kan boven brengen? 😉