Het journaal van enige dagen geleden bracht mij terug naar de eerste drie klassen van de Lagere School. Het was de Coppelstockschool die aan de Pieter Van Der Doesstraat in Amsterdam West stond. De beelden die dat veroorzaakten was het schoolgebouw en een blauw straatnaambordje die het nieuwtje over de As Siddieq school (dat voorheen mij school was) die het berichtje moesten opfleuren. En weer maakte ik in mijn gedachten de tocht die ik dagelijks vier keer aflegde tussen thuis en die school, samen met mijn tweelingzus. Zonder horloge en zonder mobiele telefoon. Zo ging dat in die dagen. Nog ruik ik de geuren van de jaargetijden, de winter en het voorjaar, de zomer en de herfst. En herinner ik mij dat we appels stalen van de groenteboer die ze zomaar voor z,n winkel zo verleidelijk voor ons uitstalde. En hoe ik in “het parkje”, toen nog een woest stuk grond aan de overkant van de Jan Van Galen Straat, door het ijs zakte van een tamelijk diepe plas en daardoor m,n schoen uit ging en ik hem terug viste zonder de steunzool die ik van de grote mensen moest dragen. Ik herinner me hoe vaak we moesten overblijven omdat we te laat kwamen door al het spannende dat dat zelfde parkje ons bood tussen de middag wanneer we weer terug naar school moesten. En dat mensen uit andere landen in andere landen woonden. En dat er op school nooit over God gekletst werd. En dat er maar èèn jongetje bij ons in de klas zat die een buitenlandse achternaam had, een Duitse nog wel. En dat mensen met vreemde kleren uit Volendam kwamen.
Hoe anders is het nu op deze school. Hoe anders maakt het de regels op de Vrijheid van Onderwijs. En hoe splijt het de toepassing daarvan tussen de vele onderwijs-varianten die er zijn. Hoe anders deze regels een verschil van toepassing krijgt tussen zo,n Orthodox Islamitische school en zeg maar een Orthodox Christelijke, een Orthodox Joodse en een Orthodox Antroposofische school. Harde tijden zijn van alle tijden, de ene keer voor de ene en de andere keer voor de andere bevolkingsgroep. Dat we buiten school om ook nog leren van de geschiedenis is een fabel.
De harde tijden van de opbouwjaren na de Tweede Wereldoorlog zijn allang voorbij. En zitten we nu in de harde tijden van de veranderde wereld. En denken we “morgen” weer milder over de dagen van nu. Want die harde tijden komen nooit meer terug.
Luister naar de harde tijden van de in 1826 geboren Amerikaanse singer/songwriter Steven Foster, gezongen door Ann en Kate Mc Garrigle samen met Emmilou Harris, Mary Black, Karen Matheson, Ron Patterson en Rufus Wainwright.
Hard Times Come Again No More
Let us pause in life’s pleasures and count its many tears
While we all sup sorrow with the poor:
There’s a song that will linger forever in our ears;
Oh! Hard Times, come again no more.
chorus:
‘Tis the song, the sigh of the weary;
Hard Times, Hard Times, come again no more:
Many days you have lingered around my cabin door;
Oh! Hard Times, come again no more.
While we seek mirth and beauty and music light and gay
There are frail forms fainting at the door:
Though their voices are silent, their pleading looking will say
Oh! Hard Times come again no more.
There’s a pale drooping maiden who toils her life away
With a worn heart whose better days are o’er:
Though her voice would be merry, ‘tis sighing all the day
Oh! Hard Times, come again no more.
‘Tis a sign that is wafted across the troubled wave,
‘Tis a wail that is heard upon the shore,
‘Tis a dirge that is murmured around the lowly grave
Oh! Hard Times, come again no more.
