Verdwenen namen

Op dinsdag 18 augustus 1942 werd er op last van een Oostenrijker, rijkscommesaris Seyss Inquart en door de burgemeester van Amsterdam Edward Voûte bevolen,  in Amsterdam een lijst gepubliceert met een opsomming van straatnamen van deze stad die vanaf dat moment niet meer bestaan en gewijzigd zijn in nieuwe namen. Voor iedere bewoner of bewoonster van deze straten was het noodzakelijk dat zij hun persoonsbewijzen lieten veranderen. Zo veranderde de De Costakade in Gouveneurskade;  het Da Costa Plein in het Van koetsveldplein; de Da Costa Straat in de Van Tienhovenstraat;  de David Blesstraat in de Marius Bauwer Straat;  het Heymansplein in Esdoornplein; de Heymansweg in Esdoornweg ;  de Herman Heyermansweg in Jacques Perkweg ; de Jepthastraat in Badelochstraat; het Jonas Daniel Meijerplein in Houtmarkt; de Jonathanstraat in Multatulistraat; de Josef Israelkade in Tooropkade; de Lazarussteeg in Leprozensteeg;  de Mozes en Aáronstraat in Poststraat; de Sarphatiekade in Vening Meineskade;  het Sarphatiepark in het Bollandpark; de Sarphatiestraat in de Muiderschans;  de Spinozastraat in de Andrieszstraat en het Wertheimpark in Parktuin.

In het Wertheimpark staat, en dat is zeker niet toevallig, het Auschwitz monument. Dat park is immers gelegen in  de joodse buurt van deze stad in die bezettings jaren. En het is daarvan daan nog geen drie minuten lopen naar de Hollandsche Schouwburg, een joods theater dat door deNazi,s gebruikt werd als verzamelpunt voor de opgepakte joodse bewoners van deze stad. Zoals ieder jaar wordt ook nu weer alle slachtoffers herdacht die vanuit de verzamelcenttra zoals die schouwburg en het doorgangskamp bij Hooghalen dat gemakshalve naar het verderop gelegendorp Westerbork is vernoemd.

Er was dus iets met namen in die tijd. Namen die verboden werden , namen die veranderd werden en mensen-namen die voor altijd, tot in de eeuwigheid, moesten verdwijnen. Die mensen-namen werden  in Auschwitz-Birkenau veranderd in simpele nummers. En de Nazi,s hielden daar een gedocumenteerde administratie van bij. Iedere naam en de daaraan gegeven cijfers staan voor de eeuwigheid vast. Net zo als de omstandigheden die heersten in het kamp bij aankomst van de gedeporteerden.

Zelf als er geen enkel slachtoffer van de waanzin van de Nazi,s in leven was gebleven en er op die manier geen enkel ego-document de wereld bereikt hadden waren de her-inneringen aan deze hel op aarde bewaard gebleven zijn. Dan hadden wij toch geweten hoe er ergens in èèn van de stenen “blocks”van Auschwitz een stel zwangere, uit Nederland gedeporteerde, joodse vrouwen vanaf de eerste (en tevens hoogste) verdieping naar beneden gegooid werden door het personeel van dit vernietigings-kamp. En kunnen er films, boeken, schilderijen, muziek en theater van de geschiedenis van Auschwitz gemaakt worden. Zoals deze, Lulu, an Auschwitz fairy tale. En zal het diegenen die de Shoa ontkennen niet  terzijde staan.