De totale lengte die tussen de plek waar m,n liefste en ik wonen en de plek die vlakbij de Duitse grens ligt en waar een groepje jongens nu als volwassen mannen bij elkaar kwamen om hun oude wonden met elkaar te delen die ze opliepen door de misplaatste liefde die sommige paters hen opdrongen was voor ons beiden te lang, in tijd gemeten, om dat per Valys-taxi af te kunnen leggen. M,n lief zou dagen nodig hebben om van zo,n rit, heen en terug, bij te komen. Er zijn nu eenmaal van die simpele dingen die voor een mens met een functie-beperking praktisch onuitvoerbaar blijken te zijn. Zo,n taxi ritje mag, gezien de afstand, 105 kilometer heen en 105 kilometer terug, daar twee keer tussen 1 uur en 29 minuten en 2 uur en 58 minuten over doen. Zo,n zes uur reistijd, als het tegen zit, is nu eenmaal te lang.
We zijn die dag gewoon verder gegaan met het uiterlijk van onze tuin een zo natuurlijk mogelijke vorm te geven. Een proces dat nogal wat tijd vergt omdat Moeder Natuur het grootste werk heeft moeten doen en daar jaren voor nodig had. Coniferen die eerst jaren moesten groeien om dikke stammen te kunnen ontwikkelen die wij vervolgens kunnen gebruiken als natuurlijke palen waar klimrozen en andere klimmers tegenaan kunnen groeien, als een natuurlijke afscheiding tussen onze tuin en die van onze buren. Een meegebracht vlierbessenzaadje dat door een vogel jaren geleden was uitgepoept, vlak naast de gevel bij onze slaapkamer dat zich door alle jaren heen heeft kunnen ontwikkelen tot een heuze vlierbessenstruik. Een tuin waarin de pit van een appel zich de vorm van een boom heeft aangemeten en waar een speciebak rietsoorten bevat waar watermunt groeit dat ik ooit in 1975 uit de Sloterplas in Amsterdam heb meegenomen en nu nog steeds leeft. En waar tal van andere wilde planten hun plekjes in vrijheid vinden en zo de vormen in de tuin bepalen. Aan de hand van deze op natuurlijke manier ontstane vormen willen wij een terras aanleggen met als enige beperking dan van de vaste plek onder het zonnescherm dat ik met behulp van een vriend een paar maanden terug geplaatst heb.
Zo bezig zijn in onze tuin maakt dat m,n her-inneringen aan die vrome, machtswellustige pedofiele paters die mij als jonge adolescent enige jaren in hun wurgende sadistische klauwen hielden en zo op hun manier mijn manier van leven vormden zich ontrukt uit het stadium van een niet te behappen ervaring. En kreeg ik de associatie tussen onze tuin en die van De tuin der lusten zoals dat gezien werd door Jheronimus Bosch.
Sinds de afgelopen dagen stromen de e-mails binnen van “mede slachtoffers” en ook dat helpt om een vinger achter de ongrijpbare segmenten van m,n “zijn” te kunnen leggen. Het is te hopen dat al deze verhalen er uiteindelijk toe bijdragen dat de Rooms-Katholieke Kerk verantwoording af zal moeten leggen voor de rechter ondanks het verjarings termijn dat nu de daders beschermt. Dat het zelfs voor de van pedofilie veroordeelde Ierse Priesters niet meer mogelijk zal zijn om hier in Rotterdam en elders weer doodleuk met kinderen aan de slag kunnen gaan omdat het Openbaar Ministerie over hen mild oordeelde omdat zij hier nog niet in de fout waren gegaan. Uiteindelijk faciliteerde en faciliteerd de overheid nog steeds het sexueel misbruik van kinderen dat door een aantal van hen die verantwoordelijk zijn voor de zorg over hen begaan.
Zo stil als het hier op mijn weblog is is het niet meer in het Europees luchtruim en het benaderd de herrie dat zich in het hoofd van een groot gedeelte van de 322 Nederlandse Rooms-Katholieke internaat jongetjes en nog velen meer in de rest van de wereld afspeelt. Zo als een vulkaan in Ijsland de wereld in verbijstering bracht, zo brachten tal van Roomse geestelijken menig onstoffelijk deel van levende wezens in verbijstering. Niet alleen de slachtoffers van het sexuele , geestelijke en lichamelijke geweld dat kloosterlingen en tot priester gewijdde kloosterlingen, parochievicarissen, bisschoppen en een paus maar ook al die anderen die een onlosmakende band hebben en hadden met de eerste gemeenschap van de volgelingen van Jezus van Nazareth.
