Ik ben weer terug

Er gebeurde iets, heel onverwachts. Op een oude computer kom ik zomaar in een verloren  Wordpress site van mij. Het eindigde nogal verdrietig. Toch maar eens kijken of ik hier nieuw leven in kan brengen.

Ik verkas

Het is er dan eindelijk van gekomen en heb ik de boel ingepakt en ben verhuisd. Het is niet zo dat ik nu op straat sta of in een heel ander huis ben gaan wonen. Nee, dit weblog is gewoon verkast. Een verhuizing, zeker ook deze verhuizing heeft natuurlijk nog wel wat tijd en energie gekost. Zeker voor zo,n digibeet als ik ben. Maar uiteindelijk is het gelukt. Dit logje zal dan ook het laatste zijn die ik hier plaats. Vanaf nu zullen jullie welkom zijn op m,n nieuwe stek. De naam van Passieflower is daar dan ook anders. Het heet dan : De wereld volgens Leibele. Voorlopig laat ik Passieflower nog op het wereldwijde web staan zodat iedereen nog eens terug kan kijken

Deze laatste foto is een beetje wazig geworden. Een verhuizing is nu eenmaal iets waar je toch wel wat moe wordt. En dat merk ik aan m,n zicht. Tot slot dan nog een laatste stukje muziek hier. Ik hoop jullie weer op bezoek te krijgen op m,n nieuwe stek.

Achter de schermen

Er zijn van die perioden in een mensenleven dat het leven even anders gaat dan waarop het gewoonlijk gaat. Zo,n periode heeft mij in z,n greep. Het is voorspelbaar, vervelend en vermoeiend. M,n dagelijkse gang langs jullie logjes heeft daar een kenmerk van. Niet iedere dag kan ik me concentreren op deze voor mij prettige gewoonte en ik laat me maar meevoeren met de stromen van emoties in het vertrouwen dat dat goed is. Een verzet daar tegen zou resulteren in een gewisse verdrinking. Toch is het niet zo dat ik helemaal tot niets anders in staat ben dan alleen me laten meevoeren met de stroom. Zo ben ik op dit moment druk in de weer met het opzetten van een  “vernieuwde Passieflower ”  . Het is iets dat ik al veel langer van plan was maar het kwam er gewoon niet van. In dat opzicht heeft het heengaan van Mannie me juist aangemoedigd het eindelijk te gaan doen. Sinds een week heb ik via een webhost een eigen webruimte waar plaats genoeg is om voor zowel Mannie als ik iets moois op te gaan zetten. Ik doe dat niet overhaast. Het oude Chinese gezegde: als je haast hebt moet je gaan zitten behoort tot het instrumentarium dat ik altijd voor mezelf gebruik ( in de meeste gevallen dan).

De ingrijpende veranderingen die zich in deze tijden voor mij afspelen vind nu ook plaats in de samenleving in dit kikkerlandje. Een moederskindje die naar verwachting zijn intrek kan nemen in het (ooit door z,n vorige bewoner in de hens laten zetten van een kamertje daar door een paar schilders) Katshuis zal hoogst vermoedelijk daar maar kort wonen. Heimwee naar z,n ouderlijk huis en z,n onervarenheid zullen dat wel bewerkstelligen. Het is dan ook te hopen dat hij er in die Haagse woning met dat verbrande kamertje heel depressief zal wonen en hij daardoor arbeidsongeschikt van zal raken.

Dia-gignooskoo

Er zat niets in de lucht. Er zat ook geen enkele waarheid in de diagnose die een Rotterdamse huisarts van achter haar bureau uit haar mouw schudde en dat telefonisch doorgaf aan een patient van haar. Een patient die ze niet op bezoek had in haar praktijk kamer en waarvan ze wist waarom. Er zat iets in haar oren of het ontbrak haar aan werklust. Misschien was haar auto op bezoek bij de APK arts voor de verplichte controle, had haar fiets plots een lekke band of was de bougie van haar snorfiets of brommer onwel geworden.

Als ze goed geluisterd had naar haar patient en ze geen enkel obstakel een obstakel vond om bij haar patient op “visite” te komen. Dan was de lijn die ergens boven de duim van de patient  en zich met een bocht naar beneden naar de pols begaf waarschijnlijk van de juiste lengte gebleken. Als ik op tijd het laatste logje van de patient  had gelezen had ik alarm kunnen slaan. Ik had de symptomen door, door eigen ervaringen. Was de ambulance uren eerder ter plekke geweest.

Als, als, als. Het zijn nutteloze gedachten, gedachten waarvan ik veronderstelde nooit last te hebben. Het is moeilijk deze gedachten zomaar uit te spreken. Moeilijk omdat het zo pijnlijk kan zijn voor hen die het dichtst bij hem stonden. Ik ben begonnen om samen met de hulp en iedeeèn van Redstar een site te creèren dat een monument zal zijn ter ere van Mannie. De webruimte is reeds aanwezig en kan ingericht gaan worden. Zo,n monument heeft Mannie verdiend.

De terugkeer van een scheet

“

“Ik wilde je het verhaal van de scheet van de waterdrager vertellen” , zei de ene stem, “de scheet die hij in zijn dromen heeft gelaten. Maar ik kan het verhaal niet vinden”.”Een scheet levert geen verhaal op”,  zei de andere stem. “een scheet is alleen een bevestiging”.                                                                                                                                                                                                           “Een bevestiging waarvan? Hij bevestigt dat ieder mens uniek is. De een lacht als iets hem opwindt, de ander giechelt, sommigen boeren of grijnzen, velen stoppen iets in hun mond of slikken of snuiten hun neus, anderen huilen, weer anderen doen maar alsof en vegen hun ogen af.

Dit zijn zomaar een paar regels uit “De terugkeer van Jossel Wasserman en het is geschreven door Edgar Hilsenrath. Bij aanvang van de toespraak die ik voor Mannie hield, op een dag na nu een week geleden, had ik de neiging om een scheet te laten. Als een zinloos protest tegen de gotspe van het leven, de dood.  Die scheet heb ik niet gelaten, maar kwijt ben ik het ook nog niet . Dus draai ik maar af en toe een lekker stuk muziek, heel hard.

Neurotransmitters en hormonen

Mooi, zonnig en warm weer heeft het effect dat het tal van bijwerkingen veroorzaakt. Mensen worden er vrolijk van, krijgen er korte lontjes van, worden loom en rustig, voelen de behoefte om veel kabaal te maken en vinden zomaar plots een ander heel erg lief. Mooi weer wordt in de literatuur en in de muziek vaak lyrisch beschreven. Als het mooie weer greep op je gekregen heeft ontkom je niet aan èèn van deze bijwerkingen. Verzet daar tegen is zinloos. Wetenschappers zijn soms ijskoude kikkers en zijn slechts geinteresseert in het  “waarom” van deze emotionele gevoelens. Ze blijven steken in de wetenschap die ze hebben opgedaan van hormonen en neurotransmitters. Het heeft een haast sadistische trek veroorzaakt bij die meeste wetenschappers om het zorgeloos genieten van verliefdheid  door hun kille, rationele verklaringen over het hoe en waarom te vernietigen.

Gedragswetenschappers, waaronder die waar ik het hier over had, hebben hun nut voor politici en economen. Met hun theorietjes en bevindingen kan flink geld verdiend worden. Het psychisch welbevinden van de mens in deze tijd is van directe invloed op de economie. Depressies, schizofrenie, psychoses en verslaving bijvoorbeeld wordt door menig politicus gezien als een storende factor voor het financiële welbevinden van vooral de hogere klasse. Het is een kostbare zaak om psycho-therapie aan te bieden en werkgevers zitten met arbeidskosten die niet ingevuld worden maar alleen Euro,s kosten. Psycho-therapie moet tegenwoordig snel  gebeuren. Riagg,s en de GGZ mogen van de politiek (en dus de zorgverzekeraars)  alleen nog maar de meest snelle en goedkoopste vorm van psycho-therapie aanbieden. De Rationele Emotieve Training ( RET) is het toverwoord. Naast het toepassen van deze RET therapie zijn de wetenschappers vooral bezig met het zoeken naar de invloed van hormonen en neurotransmittors die van invloed zijn op het psychisch welbevinden van de mens. Die stofjes in ons brein die van invloed zijn op ons geluks-gevoel zijn tegenwoordig in beeld gebracht en wordt op grote schaal door de pillen industrie op grote schaal geproduceerd. Seroxat en andere soorten worden in grote hoeveelheden door de strot van de mens gedouwd. En daarmee zijn ondergang.

Een smoes aan de misjpoche

Er bestaan mensen die smoezen verzinnen om zich uit vervelende situaties te lullen waarin zij zichzelf hebben gemanoeuvreerd. Naast velen onder hen die terecht stonden voor de rechters in de Nürnberger Prozessen heb je nu bijvoorbeeld ook  Radovan Caradzic. Hij heeft verzonnen dat het hoge tempo van zijn proces door de rechters van het Joegoslavië-tribunaal zo hoog is dat het z,n gezondheid zal schaden. Ook ik, ik geef het maar toe, heb als Amsterdams schooljongetje, die welbekende Mokumse smoes gehanteerd dat de brug open en  ik lopend was zodat die brug voor mij gesloten was. Smoesjes verzinnen is iets dat je als kind  jezelf aanleert om aan de toorn van anderen te kunnen ontkomen. Het aanleren van zo,n gedrag doe je omdat je de voorbeelden daarvoor krijgt aangereikt door de volwassenen in je dichte omgeving. Je ouders bijvoorbeeld die je vertellen dat ze geen tijd hebben voor je omdat ze belangrijkere dingen hebben te doen dan om even tijd aan je te besteden. De krant of een boek lezen, een kletspraatje houden via de telefoon met een rot tante of even praten met de buurman blijkt ineens zo,n gewichtige zaak dat hen de tijd ontneemt om gewoon even een antwoord te geven op een voor jouw gewichtige en belangrijke vraag en het overduidelijk is dat ze gewoon geen zin hebben in je vragen. Een simpel ja of nee antwoorden vinden ze even moeilijk en dat durven ze dan niet toe te geven. In de nu aangebroken verkiezings periode kunnen we ons dan ook weer geconfronteerd zien met de smoezen van politici die zich uit netele posities proberen te lullen, in de hoop dat de kiezers gewoon een stelletje kinderen zijn die de smoezen pikken.

In de afgelopen negen dagen die tussen het overlijden en de crematie van Mannie zat ben ik op bepaalde momenten geconfronteerd met volwassenen die zich bedienden van smoesjes om zichzelf vrij te pleiten van hun ondoordachte en soms verschrikkelijke reacties. Een naaste  bloedverwant van hem  die gewoon op vakantie ging en de smoes verzon dat ze alleen naar zijn crematie zou komen als een ander ook kwam.

Vroeg in de ochtend

Het was vroeg in de ochtend van donderdag 17 oktober 1963 dat ik, net nadat ik de kapel van een internaat had verlaten, aan tafel zat in de eetzaal om aan mijn ontbijt te beginnen. De “hoofdpater”  liep naar de tafel waar ik zat totdat hij bij mij stond. Hij had me iets te vertellen en ik moest even met hem mee naar zijn fraaie werkkamer. Daar vertelde hij mij dat ik zo snel mogelijk naar huis mocht. Het waarom moest ik van mijn ouders horen en hij gaf mij daartoe de hoorn van de oude zware en zwarte bakeliete  telefoon. Mijn moeder was die nacht van haar negende kind bevallen.

Het was vroeg in de ochtend van dinsdag 11 mei 2010 dat mijn tweelingzus mij belde met de mededeling dat mijn broertje in die nacht plotseling, onverwacht, was overleden. Jurgen Leo Frozen  Mannie, ik noem al je namen ook al moet ik nog steeds aan die laatste drie wennen, ik hou van jou en zal je ontzettend missen. Ik ben je enorm dankbaar voor al die zaadjes die zich in mij en vele anderen hebben vastgezet in de her-inneringen aan jou en al die mooie kunstwerken die je nu hebt achter gelaten. Ik zal jou nooit vergeten.

Tuin der Lusten

De totale lengte die tussen de plek waar m,n liefste en ik wonen en de plek die vlakbij de Duitse grens ligt en waar een groepje jongens nu als volwassen mannen bij elkaar kwamen om hun oude wonden met elkaar te delen die ze opliepen door de misplaatste liefde die sommige paters hen opdrongen was voor ons beiden te lang, in tijd gemeten, om dat per Valys-taxi af te kunnen leggen. M,n lief zou dagen nodig hebben om van zo,n rit, heen en terug, bij te komen. Er zijn nu eenmaal van die simpele dingen die voor een mens met een functie-beperking praktisch onuitvoerbaar blijken te zijn. Zo,n taxi ritje mag, gezien de afstand, 105 kilometer heen en 105 kilometer terug, daar twee keer tussen 1 uur en 29 minuten en 2 uur en 58 minuten over doen. Zo,n zes uur reistijd, als het tegen zit, is nu eenmaal te lang.

We zijn die dag gewoon verder gegaan met het uiterlijk van onze tuin een zo natuurlijk mogelijke vorm te geven. Een proces dat nogal wat tijd vergt omdat Moeder Natuur het grootste werk heeft moeten doen en daar jaren voor nodig had. Coniferen die eerst jaren moesten groeien om dikke stammen te kunnen ontwikkelen die wij vervolgens kunnen gebruiken als natuurlijke palen waar klimrozen en andere klimmers tegenaan kunnen groeien, als een natuurlijke afscheiding tussen onze tuin en die van onze buren. Een meegebracht vlierbessenzaadje dat door een vogel jaren geleden was uitgepoept, vlak naast de gevel bij onze slaapkamer dat zich door alle jaren heen heeft kunnen ontwikkelen tot een heuze vlierbessenstruik. Een tuin waarin de pit van een appel zich de vorm van een boom heeft aangemeten en waar een speciebak rietsoorten bevat waar watermunt groeit dat ik ooit in 1975 uit de Sloterplas in Amsterdam heb meegenomen en nu nog steeds leeft. En waar tal van andere wilde planten hun plekjes in vrijheid vinden en zo de vormen in de tuin bepalen. Aan de hand van deze op natuurlijke manier ontstane vormen willen wij een terras aanleggen met als enige beperking dan van de vaste plek onder het zonnescherm dat ik met behulp van een vriend een paar maanden terug geplaatst heb.

Zo bezig zijn in onze tuin maakt dat m,n her-inneringen aan die vrome, machtswellustige pedofiele paters die mij als jonge adolescent enige jaren in hun wurgende sadistische klauwen hielden en zo op hun manier mijn manier van leven vormden zich ontrukt uit het stadium van een niet te behappen ervaring. En kreeg ik de associatie tussen onze tuin en die van De tuin der lusten zoals dat gezien werd door Jheronimus Bosch.

Sinds de afgelopen dagen stromen de e-mails binnen van  “mede slachtoffers”  en ook dat helpt om een vinger achter de ongrijpbare  segmenten van m,n  “zijn”  te kunnen leggen. Het is te hopen dat al deze verhalen er uiteindelijk toe bijdragen dat de Rooms-Katholieke Kerk verantwoording af zal moeten leggen voor de rechter ondanks het verjarings termijn dat nu de daders beschermt.  Dat het zelfs voor de van pedofilie veroordeelde  Ierse Priesters niet meer mogelijk zal zijn om hier in Rotterdam en elders weer doodleuk met kinderen aan de slag kunnen gaan omdat het Openbaar Ministerie over hen mild oordeelde omdat zij hier nog niet in de fout waren gegaan. Uiteindelijk faciliteerde en faciliteerd de overheid nog steeds het sexueel misbruik van kinderen dat door een aantal van hen die verantwoordelijk zijn voor de zorg over hen begaan.

Childgate

Zo stil als het hier op mijn weblog is is het niet meer in het Europees luchtruim en het benaderd de herrie dat zich in het hoofd van een groot gedeelte van de 322 Nederlandse Rooms-Katholieke internaat jongetjes en nog velen meer in de rest van de wereld afspeelt. Zo als een vulkaan in Ijsland de wereld in verbijstering bracht, zo brachten tal van Roomse geestelijken menig onstoffelijk deel van levende wezens in verbijstering. Niet alleen de slachtoffers van het sexuele , geestelijke en lichamelijke geweld dat kloosterlingen en tot priester gewijdde kloosterlingen, parochievicarissen, bisschoppen en een paus maar ook al die anderen die een onlosmakende band hebben en hadden met de eerste gemeenschap van de volgelingen van Jezus van Nazareth.

De wereld van die internaats-genootjes is een arena van strijdende zielen geworden. Het verhaal van hen die op die internaten te maken hebben gekregen met de verkrachting van hun veiligheid wordt door die anderen die dat niet is overkomen in twijfel getrokken en zelfs ontkend. Op de gastenboeken op internet van oud internaats-genoten is het censureren van “bekentenissen” door de beheerders er van  gemeengoed  geworden. De lange arm van het Vaticaan maakt overuren. De moderne defotie van de in 1340 geboren Geert Grote dat het begin inluidde van de scheuring van de Katholieke Kerk lijkt aan een rivivel begonnen te zijn. De teksten van kerkliederen  die geschreven zijn door een Nederlandse theoloog en ex Jezuiet, Huub Oosterhuis, zijn ineens verboden door het Vaticaan met de hulp van een groot deel van de  Nederlandse Bisschoppen.

Het is schokkend om te zien hoe het kleinste onafhankelijke staatje ter wereld, Status Civitatus Vatacanae , beter bekend als Vaticaanstad zijn eigen rechtsregels kan uitvoeren buiten z,n eigen staat. Dat het in staat is om binnen andere staten eigen baas te kunnen spelen en de rechtsregels van die andere staten gewoon naast zich neer kan leggen. En dat het sinds 1 januari 2009 het Italiaans Recht dat gehanteerd werd in Vaticaanstad vanaf dat moment eerst goedgekeurd moet worden door de rechtelijke Macht van Vaticaanstad alvorens het er de status van rechtsgeldigheid verkrijgt.

Aanstaande zaterdag ga ik, bij leven en welzijn, naar een grensdorpje in het oosten van het land om er met een aantal “lotgenoten” te praten over onze ervaringen met de pedofiele neigingen van de paters  van de Salesianen van Don Bosco .

Er is een initiatief genomen, door wie precies weet ik niet, dat ik van harte steun. Het heet “Childgate”, dat een Europese petitie zal zijn. ik hoop dat jullie die willen ondertekenen en doormailen  naar  childgate@gmail.com  .  De tekst van die petitie is:

Een Europese petitie!

Bij deze roep ik het Europees Parlement op om alles in het werk te stellen waardoor opdracht gegeven kan worden aan Eurojust om een diepgaand onafhankelijk onderzoek uit te gaan voeren naar de aard en omvang van seksueel misbruik, fysiek en psychisch geweld door vertegenwoordigers van kerkelijke organisaties binnen de lidstaten van de Europese Unie.

De doelstelling van dit onderzoek dient verder te gaan dan het louter en alleen in kaart brengen van dergelijk misbruik en geweld maar dient ook de mogelijkheid te onderzoeken, in combinatie met de bijhorende aanbevelingen, hoe bij al dit soort van misstanden kerkelijk recht ondergeschikt is en blijft aan civiel recht en strafrecht binnen alle lidstaten van de Europeese Unie. Een en ander zonodig in samenhang met inhoudelijk uitgewerkte aanbevelingen tot supranationale wetgeving, zonder verjaringstermijn.

Naam:

Woonplaats:

Land: