Een roestige her-innering

Dat er Rooms Katholieke priesters waren in Ierland, de Verenigde Staten van Amerika en Duitsland die in de afgelopen jaren in het nieuws kwamen vanwege hun sexuele aktiviteiten die zij met kinderen hadden verbaasde mij niet. Een celibatair leven is iets dat nu eenmaal tegen de wetten der natuur indruist. Zelfs als een mens er voor kiest om zich geheel aan z,n Schepper te onderwerpen, z,n leven geheel in handen te leggen van E-lohim en alleen hem lief te hebben, dan nog blijft de mens opgescheept zitten met zijn of haar sexuele drang. Dat ligt nu eenmaal vast in de chemisch-biologische programmering van het menselijke besturings systeem. Dat geestelijken, of het nu pausen zijn of monniken, een abt of abdes zich niet kunnen ontrekken aan aan deze wetmatigheid is niet nieuw. In de Joods-Christelijke, Islamitische geschiedenis waren de Aartsvaderen niet zonder vrouwen. waren zelfs Mosje ( die ook wel Mozes genoemd wordt) en Mohammed niet zonder vrouw. Als enigste uitzondering, zo wordt beweerd, was Jesjoea (die ook wel Jezus de gezalfde wordt genoemd) zonder vrouw. Èèn van Jeshoea,s vaste vrienden, de apostel Paulus schreef in èèn van z,n eerste brieven die hij aan de Korintiërs schreef ( 7:1-40) zijn gedachten over het huwelijk en ongehuwd zijn. Hier ligt het fundament van het Christelijke celibaat.

Het verbaasde me dan ook niet dat er nu ook berichten in de media zijn verschenen over Nederlandse paters die zich sexueel hebben misdragen, zich aan kinderen hebben vergrepen. Bij het lezen van dat eerste bericht uit de NRC dat gisteren verscheen kwam een roestige her-innering bij mij boven. Ik ken namelijk de congregatie van de Salesianen van Don Bosco. Ik ken vermoedelijk persoonlijk de paters, of ten minste èèn van hen, die bij dat misbruik van jongeren betrokken waren. Het betreft èèn persoonlijke ervaring met deze ène.op een ander internaat van deze religieuze club van de Salesianen. Het gebeurde op het internaat met de naam Don Bosco in Leusden. Die ene pater kon zich niet verzetten tegen z,n sexuele driften die bij hem boven kwamen . En hij koos mij uit als èèn van de jongetjes die hij daarbij nodig had. Lang heeft dat gelukkig niet geduurd doordat ik het thuis bij m,n ouders tijdens èèn van m,n weekenden thuis vertelde. Ik wilde namelijk niet meer terug op die zondag avond. M,n vader belde toen die hoofd pater van Don Bosco en eiste het vertrek van die  “vieze pedofiele pater” . Ik mocht nog een nachtje thuis blijven zodat deCongregatie van Don Bosco de tijd had die pater te verwijderen van het internaat. Ze habben hem naar het nu in opspraak geraakte internaat in s,Heerenberg gestuurd. Veilig verstopt voor de buitenwereld.

Op de volgende dag dat ik dus weer (met onnoemelijk veel tegenzin) weer terug kwam op het internaat daar in Leusden moest ik me meteen melden bij de pater die leiding gaf aan de LTS die er bij gevestigd was. “Ik moest niet denken dat ik een superheld was. Ik was maar helemaal niets. Ik was een nul”was de strekking van de preek die ik van deze pater kreeg. “Ik had het leven en de mogelijke carriëre van die pater in kwestie naar de challemieze geholpen. Wie dacht ik wel te zijn om dat te doen”. Alvorens ik me weer in het dagelijkse leven van het internaat mocht begeven moest ik eerst in m,n èèntje de koer ofwel het schoolplein op het terrein van Don Bosco vegen. Als een extra vernedering na dat intimiderend gesprek dat in feite slechts èèn monoloog was. Onder de ogen van iedereen, paters en kinderen.

De rest van de jaren die ik er zat hebben die paters mij constant laten merken hoe ze over me dachten. Maakten zij mijn leven daar onmogelijk. En als klap op de vuurpijl stuurden ze mij twee maanden voordat ik mijn eindexamen van de LTS, het was bij het begin van de Paasvakantie in 1966 weg. Werd ik van het internaat getrapt. De motivatie die ze er aan gaven was dat het om godsdienstige redenen gebeurde. Uiteindelijk was ik op de eeste plaats maar een joods jongetje, was mijn interpretatie. Het paste bij de geschiedenis van dat gebouw dat ooit, tijdens de bezetting dienst deed als onderkomen voor de Duitse staf en z,n personeel van Kamp Amersfoort. Een schooldiploma heb ik nimmer gehaald. School was voor mij verder taboe geworden. Want hoe leg je in hemelsnaam bij een aanmelding bij een andere LTS uit dat je van de eerdere school bent afgetrapt, wat de rede daarvoor was?

Het heeft natuurlijk een behoorlijke impact gehad op mijn verdere leven. Vanaf dat eerste moment in 1964 heb ik me terug getrokken en geloof nergens meer in, vanaf dat moment was de wereld mijn wereld niet meer. En moest ik een nieuwe maken. Nog steeds zijn er af en toe mensen die me nu vertellen dat het al zo lang geleden is en niet willen geloven dat ik er nog steeds last van heb. Zoals een psychiater dat deed bij mijn laatste herkeuring voor de WAO. Ik heb het gewoon veilig weg gestopt in een klein doosje, een doosje waar ik eigenlijk nooit meer in kijk. Zo af en toe komt er die ene roestige her-innering er eventjes uit, zoals nu.