De titel die ik dit logje meegeef zou de vertaling kunnen zijn van de titel van een film. Een film waarvan het onderwerp, tijdreizen, niet genoeg bleek te zijn voor slechts èèn film. Er werd een trilogie van gemaakt. Veel televisiezenders hebben tot in den treure deze drie films uitgezonden. Naar verwachting zullen ze dat blijven doen.
Terug gaan naar de toekomst is iets dat wel eens voorkomt. Dat gebeurde bijvoorbeeld met fotografie. Deze techniek bleef in ontwikkeling. De eerste camera,s leken absoluut niet op de spiegelreflex camera,s van vele jaren later. En het leek bijna ondenkbaar dat de technologie van het vangen van verstilde visuele beelden nog verbeterd kon worden. Toch bleek de mens over meer creativiteit te beschikken dan stil te blijven staan bij die laatste ontwikkeling op foto-technisch gebied. De spiegelreflex camera werd geschiedenis doordat fotografie gedigitaliseerd werd . Opeens werd fotografie heel makkelijk. Zonder al dat gedoe met het ontwikkelen van filmrolletjes en afdrukken. Iedereen begon ineens te fotograferen. Ondanks de digitale camera en de daarvoor ontwikkelde programma,s om een donkere kamer te vervangen was men niet tevreden met het behaalde resultaat wat betreft de kwaliteit van die gedigitaliseerde foto techniek. Men greep terug naar de spiegelreflex technologie en begon men dit concept toe te passen in de digitale ontwikkeling. Het ouderwetse fotograferen kwam eindelijk weer terug. Met de verworvenheden van de digitale revolutie van het bevriezen van het beeld.
Ik ben weer terug bij het principe van de spiegelreflex technologie, terug naar de toekomst. Het is alsof een oude wereld zomaar de nieuwe heeft vervangen. En ik moet weer even wennen. En geloof me, het is absoluut niet teleurstellend. Zoals deze roos het me kon bewijzen. Een roos uit onze tuin, vastgelegd als een eerste proef met m,n nieuwe camera. En het bracht me bij The Cardiff Rose, een favoriet album voor mij van Roger McGuinn. En ben ik weer terug in de wereld van de zeemansliederen.
Passieflower 