De totale lengte die tussen de plek waar m,n liefste en ik wonen en de plek die vlakbij de Duitse grens ligt en waar een groepje jongens nu als volwassen mannen bij elkaar kwamen om hun oude wonden met elkaar te delen die ze opliepen door de misplaatste liefde die sommige paters hen opdrongen was voor ons beiden te lang, in tijd gemeten, om dat per Valys-taxi af te kunnen leggen. M,n lief zou dagen nodig hebben om van zo,n rit, heen en terug, bij te komen. Er zijn nu eenmaal van die simpele dingen die voor een mens met een functie-beperking praktisch onuitvoerbaar blijken te zijn. Zo,n taxi ritje mag, gezien de afstand, 105 kilometer heen en 105 kilometer terug, daar twee keer tussen 1 uur en 29 minuten en 2 uur en 58 minuten over doen. Zo,n zes uur reistijd, als het tegen zit, is nu eenmaal te lang.
We zijn die dag gewoon verder gegaan met het uiterlijk van onze tuin een zo natuurlijk mogelijke vorm te geven. Een proces dat nogal wat tijd vergt omdat Moeder Natuur het grootste werk heeft moeten doen en daar jaren voor nodig had. Coniferen die eerst jaren moesten groeien om dikke stammen te kunnen ontwikkelen die wij vervolgens kunnen gebruiken als natuurlijke palen waar klimrozen en andere klimmers tegenaan kunnen groeien, als een natuurlijke afscheiding tussen onze tuin en die van onze buren. Een meegebracht vlierbessenzaadje dat door een vogel jaren geleden was uitgepoept, vlak naast de gevel bij onze slaapkamer dat zich door alle jaren heen heeft kunnen ontwikkelen tot een heuze vlierbessenstruik. Een tuin waarin de pit van een appel zich de vorm van een boom heeft aangemeten en waar een speciebak rietsoorten bevat waar watermunt groeit dat ik ooit in 1975 uit de Sloterplas in Amsterdam heb meegenomen en nu nog steeds leeft. En waar tal van andere wilde planten hun plekjes in vrijheid vinden en zo de vormen in de tuin bepalen. Aan de hand van deze op natuurlijke manier ontstane vormen willen wij een terras aanleggen met als enige beperking dan van de vaste plek onder het zonnescherm dat ik met behulp van een vriend een paar maanden terug geplaatst heb.
Zo bezig zijn in onze tuin maakt dat m,n her-inneringen aan die vrome, machtswellustige pedofiele paters die mij als jonge adolescent enige jaren in hun wurgende sadistische klauwen hielden en zo op hun manier mijn manier van leven vormden zich ontrukt uit het stadium van een niet te behappen ervaring. En kreeg ik de associatie tussen onze tuin en die van De tuin der lusten zoals dat gezien werd door Jheronimus Bosch.
Sinds de afgelopen dagen stromen de e-mails binnen van “mede slachtoffers” en ook dat helpt om een vinger achter de ongrijpbare segmenten van m,n “zijn” te kunnen leggen. Het is te hopen dat al deze verhalen er uiteindelijk toe bijdragen dat de Rooms-Katholieke Kerk verantwoording af zal moeten leggen voor de rechter ondanks het verjarings termijn dat nu de daders beschermt. Dat het zelfs voor de van pedofilie veroordeelde Ierse Priesters niet meer mogelijk zal zijn om hier in Rotterdam en elders weer doodleuk met kinderen aan de slag kunnen gaan omdat het Openbaar Ministerie over hen mild oordeelde omdat zij hier nog niet in de fout waren gegaan. Uiteindelijk faciliteerde en faciliteerd de overheid nog steeds het sexueel misbruik van kinderen dat door een aantal van hen die verantwoordelijk zijn voor de zorg over hen begaan.
Met beperkingen loop je wel eens tegen grenzen aan. In gedachten was je daar, dacht je aan die jaren, en gaat nog steeds voor gerechtigheid. Dit mag echt niet meer voor komen.
Hier moet de tuin ook weer onderhanden genomen worden, onkruid begint nu de overhand te krijgen, en de hovenier die is ingezet door de woonbron om planten weg te halen is niet zo snel om ze weer terug te plaatsen. Het schijnt dat ze wel bezig zijn nu ermee. Dan moet er nog een afscheiding komen tussen de tuin van ons en die van de buurman. Dus daar zal ook wel een en ander aan werk in gaan zitten.
Beperkingen kunnen enorme obstakes zijn ja. Maar zo in de tuin bezig zijn doet goeie dingen met de geest. De kerk moeten ze gewoon afschaffen. Het lijkt meer op een dekmantel voor viespeukerij.
Wat beschrijf je je tuin mooi en hoe je daar in bezig bent.
Ik begrijp je heel goed dat een afstand helemaal niet zo simpel kan zijn.
Er is nu een beerput open gegaan waar voorlopig geen einde aan komt, zo lijkt het wel, eindelijk, en dan zie je nog die misplaatste manier van reageren, ik snap het niet, als ik er goed over nadenk, waarom allemaal zo hypocriet? Misschien een schrale troost dat je nu wel wat voor een ander kan betekenen.
@Me: Juist ja, het is meer dan genoeg geweest.
@Mannie: Best lekker he? Schiet het al wat op?
@Redstar: Zolang ze die gebouwen maar laten staan, er zitten van die mooie tussen.
@Liesbeth: Zo lang het introverte ontkenningen zijn, ontkenningen dus naar zich zelf, is het niet erg. Ze houden dan hooguit zichzelf voor de gek. Maar de extraverte ontkenning heeft beslist invloed op de slachtoffers van het misbruik door de dienaren van de Kerk. Mogelijke rechtszaken tegen de plegers zal het in ieder geval lastiger maken voor mensen die geneigd zijn het tot nu toe te ontkennen.
In de tuin kunnen je gedachten lekker afdwalen.
Zowel positief als negatief, net wat voor mens, en in wat voor gemoedstoestand je bent.
Elk geval moet individueel bekeken worden, een beschuldiging mag geen veroordeling zijn.
@Renesmurf: Met het eerste ben ik het helemaal mee eens. Het tweede niet. Een kind dat door een Geestelijke, of het nu meneer Pastoor, een Kapelaan, Monnik, Pater Zuster, Abdes, of Non is beroofd van z,n veiligheid en sexueel en lichamelijk is bedreigd met geweld heeft het volste recht om niet alleen te beschuldigen maar ook om te veroordelen. Zeker, omdat in de meeste gevallen de rest van de opvoeders en de Overheid alleen goede toeschouwers bleken te zijn en niet de beschermers van die misbruikte kinderen. In veel gevallen bleven verantwoordelijken over die kinderen tot nu toe zwijgen, wel zo,n vijftig jaar lang, in de hoop dat juist die slachtoffers dat “geheim” met zich mee zouden nemen in hun kist.
Als ik jou was, zou ik maar blij zijn met het puur natuurlijke tuintje. En met het zonnescherm. Een verkoelend eldorado vergeleken bij die broeierige akker van Bosch.
Ik heb dit nu een paar keer gelezen over een aantal dagen heen, ik blijf het erg moeilijk vinden om hierop te reageren, alleen al omdat ik mij probeer voor te stellen in mijn hoofd hoe dat moet zijn geweest… en hoe men er nu op reageert en het probeert goed te praten :S
Ik blijf je heel veel sterkte sturen om dit alles te verwerken en op een goede wijze vergelding te krijgen ooit… hoe lang de weg ook is…
XXX
Iedereen kan zeggen dat die misbruikt is, daarom hoeft het nog niet zo te zijn.